SEVGİ İLƏ…EVDƏ QAL! (esse)

SEVGİ İLƏ…EVDƏ QAL!
(esse)

Yadımdadır, universitetə yeni qəbul olmuşdum. İlk addımda hər kəs tanışlıq üçün hansı bölgədən olduğunu soruşurdu bir-birlərindən. Bəzisi hansısa dağ rayonundan, bəzisi aran, bəzisi Sumqayıtda məskunlaşmış məcburi köçkün, bəzisi də Bakılı olduğunu deyirdi. “Bakıdanam” deyəndə ilk sualım “karinnoy?” olurdu. Həmişə də “əlbəttə” cavabını alırdım. Heç rast gəlmədim ki, belə suallarımın cavabı "yox” olsun. Hər nəisə...
Bilmirəm, niyə mən bir az sıxılırdım. Sanki filan rayondan gəlmişəm, deyəndə məni bəyənməyəcəkdilər. 16 yaşlı yeniyetməlik halı nə deyəsən.... hamısı da bir-birlərinə həmin regionun ləhcəsi ilə “ilişirdilər”... bizdə də maşallah heç ləhcə yoxdu k, həmişə mənə “ilişəndə” reaksiya verirdim. Xoşuma gəlmirdi. Sonradan necə oldusa sevməyə başladım bu tip “ilişmələri”... Və bəla burasındadır ki, sevməyə başladığım andan heç kim bu kimi zarafatları etmədi mənimlə...
İndi mən həmin 16 yaşlı yeniyetmənin sevmədiyi həmin rayondayam. Niyə? Məlum səbəbə- covid-19 virusuna görə. Hər yerdə qarşımıza çıxan, qulaqlarımızın demək olar ki, bütün gün boyu eşitdiyi “evdeqal” çağırışlarına görə. Əslində mən Bakı şəhərində hökmranlıq edən o “koronavirusun” tüğyan etdiyi məkanda da yaşayardım. Daha doğrusu qalmalı idim. Amma mən “evdəqal”-a əməl etmək üçün buranı seçdim... Ürəyim məni buraya gətirdi. Şəxsiyyətimi təsdiq edən sənədimdə qeydiyyatımdan asılı olmayaraq, doğulduğum yeri təkidlə əsas gətirib doğulduğum ocağa qayıtdım. Evimə pənah gətirdim. Necə deyərlər, ailəmə gəldim. Və məsələ burasındadır ki, doğulduğum yeri əsas gətirincə ürəyimin dərinliyində “ah 16 yaşlı yeniyetmə” deyib həmin o qızcığaza gülürdüm... “indi necə də can atırsan uça-uça getməyə” deyirdim... Və “şrekin" "çəkməli pişiyi” kimi, cavab gözləyərkən, elə yalvarışla baxırdım ki karantin postunda duran polis əməkdaşına, onun məncə icazə verməmək kimi, şansı yox idi... Düşündüyüm kimi də oldu. “Yaxşı xanım, gedə bilərsiniz” cavabını alan kimi anlayışı üçün təşəkkürümü bildirib, oradan işıq sürəti ilə uzaqlaşdım... Evə gəldim.
İndi burda da ciddi karantin rejimidir. Amma özümü rahat hiss edirəm. Yəni ki, harada yaşayırsan yaşa insanın doğulduğu yeridir onun evi, isti yuvası, güvəndə hiss etdiyi... Əbəs yerə deyil ki, ətrafımızda çox insanların, çox yoldaşların olmasına baxmayaraq, bəzi(lər)si bizə-ürəyimizə daha yaxın olur, ruhumuza toxuna bilir... On(lar)ın yanında daha rahat, sevgi dolu oluruq. Çünki o insan(lar) bizə bizi öz evimizdə olduğumuz kimi hiss elətdirir. Qoruyur sanki... Biz ancaq o insan(lar)ı da sevgimizlə dəyərləndirə bilərik... Ürəkdolu isti sevgimizlə...
Ona görə də yoldaşlar, hər birimizə Allahdan özümüzü evimizdə hiss etdirən insanlarla qarşılaşdırmasını diləyirəm. #evdəqal #sevdiklərimizin yanında #dogmalarımızla birlikdə.

Cansu Fəxrəddinqızı