TANRI ÖZÜ DEYƏCƏK...

TANRI ÖZÜ DEYƏCƏK...

‌Yaşadığımız bu günlərin ağırlığı, nisgili, qüruru, ehtiramı, müqəddəsliyi insanın iliyinə işləyir...Bu günlər müqəddəslik zirvəsinə ucalan şəhidlərimizin ailələri kameralar qarşısında müsahibələr verirlər. Bu müsahibələrdə şəhidlərimizin, qəhrəmanlarımızın ataları, anaları sanki hərəsi ayrılıqda bir dastan, bir əfsanə danışır... Bu söhbətlərdə ilk suala göz yaşlarında boğulub susan, oğlunun dəfnində iştirak edənlərin sayından, orda səslənən "Şəhidlər ölməz, Vətən bölünməz" sözlərindən təsəlli tapan, " O, onsuz da mənim qəhrəmanım idi" deyən, " Uşaqlıqdan kişi geyimləri geyinməyi sevərdi, şortik geyməzdi heç vaxt", " Çox qoçaq, mərd, ağıllı uşaq olub" , " Bu torpaq bizim övladların qanı ilə çiçəklənəcək" kimi düşüncələrə qərq olan, atasına düzəltdiyi təsbehdən nəsə anlamaq istəyən və 1 günün içində qocalmış, həsrət dolu gözləri yol çəkən, göz yaşları səngiməyən, xatirələr içində çapalayan, o xatirələri bağrına basıb əzizləyən, öpüb oxşayan valideyinlər gördük...

Zabit oğlunun şəhidlik xəbərini eşidib bu ağrı ilə bərabər " Bəs indi onu döyüşdə kim əvəz edəcək" deyə Vətən təəssübü hər şeyə üstün gəlmiş ataları, "Oğlumun qanı yerdə qalmadı, Şuşa alınanda çox sevindim" deyən bağrına daş basmış anaları, qardaş yanğısını gözünün sönmüş işığında gördüyümüz bacıları, qəhrəman qardaşının hər kəlmə başı "qayıda bilsəm" ifadəsini titrək səsi ilə xatırlayan qardaşları, ismətinə qısılıb çox söz deyə bilməyən, göz yaşları içində "onun övladlarını adına layiq böyüdəcəyəm" söyləyən həyat yoldaşlarını, Nə yaxşı ki mən ömrümün 10 ilini atamla yaşadım" deyən, nənə-babalarının qucağında dünyadan bixəbər körpə balaları izlədik. Görəsən haylı- küylü, işıqlı, həyəcan saçan kameralar söndükdən, əl-ayaq çəkiləndən sonra bu ocaqların, evlərin hər birinin ən müqəddəs yerində, qibləgaha çevrilmiş, uğrunda canlar verilmiş bayraqla bəzədilmiş guşəsində, ətrafı qan rəngində güllərlə, qatı açılmamış diplomlarla, sanki bütün zamanı bir qol saatında dayandıran yarımçıq qalmış arzularını əks etdirən əşyalarla əhatələnmiş fotodan ona boylanan şəhid övladının məğrur, qürurlu, nura qərq olmuş siması ilə üz-üzə gələndə nələr baş verir... Deyirlər ki, gozdən axan yaşın 1 faizi su, 99 faizi duyğudur...Oğul dərdinin ağırlığı altında gözlərdən axan seldə: "Kəlbəcərdə özünə toy etmək istəyən, övladını Oxford məktəbində oxutmaq istəyən, oglunu sadəcə bağrına basmaq istəyən, yeni doğulacaq körpəsinə onun adının verilməsini xahiş edən, Ağdama babasını aparmaq arzusunda olan, oxuduğu mahnısı ilə özü dastana dönən, özünüzdən muğayat olun deyən, ata-anasını hər vəchlə sakitləşdirməyə çalışan və bütün bunların fonunda "Vətən sağ olsun" söyləyən və neçə-neçə arzularını heç dilinə gətirməyə macal tapmayan oğulların yanğılı xatirələri var... Bu duyğu seli o qədər müqəddəs, o qədər alidir ki, hər bir azərbaycanlının qəlbindəki Vətən- Qarabağ- Azərbaycan sevgisini daha da alovlandırır...Bu məqamda bu insanlar qarşısındakı məsuliyyətini, borcunu, minnətdarlığını hiss edirsən... Bu qayğını necə çəkmək isə hər kəsin öz seçimi olacaq...Yetər ki seçək, yetər ki bu məsuliyyət layiqincə daşınsın, layiqincə anılsın, tarix boyu unudulmasın...Çiyninə qoyduğumuz yükün ağırlığına görə bağışla bizi, ƏSGƏR!
‌"Qarşınızda baş əyirik, SİZƏ borcluyuq, minnətdarıq" kimi kəlmələr isə bu məqamda çox zəif səslənir... Daha gözəlini mütləq uca Tanrı deyəcək ...

Aytəkin Nəsirova