SƏN MƏNİM CƏNNƏTİMSƏN (esse)

Biz insanlar kimisinə cənnəti bəxş edirik, kimisinə cəhənnəmi... Amma bəzən kimlərsə öz cəhənnəmlərində cənnət arayışına çıxırlar...Ya da öz cənnətlərini cəhənnəmə çevirirlər... bəzən bilərəkdən, bəzən də heç fərqinə varmadan...
Cənnət və cəhənnəm... Biri ən gözəl olan yer-ağaclar altından axan bulaqlar, ən dadlı meyvələr, digəri isə alov, atəş, qır qazanı və başqa bilmədiyimiz daha nələr... Bəzilərimiz bu dünyada qazanır cənnətini... Ya öz əməllərinə görə, ya da doğuluşdan Allah tərəfindən lütf edilmiş ürəyə görə... Bəzilərinə isə bu dünyada cənnətin ən ali mərtəbəsini biz bəxş edirik, layiq olmadığını bilə-bilə. Və həmin insanlar bu dünyada cəhənnəmə sövq edirlər bizi, sanki lütf edərcəsinə... Qaçmaq istədikdə, düşürük alovun ən atəşli yerinə. Qaçmağı bacardıqda isə, o atəşdən qalan yanığın ağrısı incidir qəlbimizi. Və yanıq izləri xatırladır bizə hər şeyi, unutmaq istədikdə...
Amma bəzən də elə olur ki, bizə bu dünyada, cənnəti yaşadan insanlar çıxarır qarşımıza Allah... Ya fərqinə varmırıq, ya da anı hiss edib xoşbəxtlik dənizində üzürük...
Həyatda hər şey nisbilik nəzəriyyəsidir əslində: bəzən elə olur ki, başqasına şeytan olub, cəhənnəmi bəxş etdiyimiz halda, kimisinə mələk olub cənnəti yaşadırıq...
Bizə özümüzü özəl, fərqli hiss etdirən insanlardan cənnətin ən ali mərtəbəsini bəxş etməyi əsirgəməyək.
Dostayevski demişdir: bu dünyada cəhənnəm insan qəlbində sevginin bitdiyi yerdir.
Qəlbimizdə sevginin daim alovlanması diləyi ilə... "Sən mənim cənnətimsən"

Cansu Fəxrəddinqızı